Мова кітабаў адрозьніваецца ад мовы старажытных беларускіх пісьмовых помнікаў, яна блізкая да беларускай народнай мовы. У тэкстах адлюстравалася беларуская лексыка (спрэчка, заранак, прысмакі, згода, гадаваць), фразэалёгія (як вокам мільгнуць, як слова сказаць, на сьвет пусьціць, на пазногаць, шлюб браць), беларускі сынтаксыс (пайшоў па прароцкую душу, дзякаваць таварышу). З дапамогай арабскай графікі, дастасаванай да беларускай фанэтыкі, больш дакладна, у параўнаньні з кірылаўскімі пісьмовымі помнікамі, перадаюцца некаторыя гукавыя асаблівасьці беларускай мовы, у першую чаргу дзеканьне і цеканьне, разнастайныя асыміляцыйныя зьмяненьні, паколькі ў арабскай графіцы былі розныя літары для абазначэньня парных гукаў, напрыклад с - сь, з - зь, д - дзь, т - ць: на сьвеце, зь вечара, зьнік, вернасьць, дзьверы.